Dit ben ik in 1990, vier jaar oud, spelend op het strand met mijn favoriete speelgoedauto. Ik ben geboren in 1986 in Haarlem. Het soort Hollands stadje waar iedereen fietst en de zee altijd dichtbij is.

Niet lang daarna verhuisden we naar België. Een nieuwe plek met een nieuwe omgeving, nieuwe mensen en een iets andere manier van doen. Ik denk dat dat een zaadje heeft geplant: het idee dat het leven er een paar uur verderop net iets anders uit kon zien.

Ik denk dat die vroege verhuizing me nieuwsgierig heeft gemaakt. Naar plaatsen, naar mensen, naar hoe dingen ergens anders net iets anders konden zijn.

Dat kleine speelgoedwagentje bracht me toen niet ver, maar het heeft duidelijk een stempel gedrukt. Een fascinatie voor de weg die voor me lag en een stille drang om mijn eigen route te vinden.

Op mijn negende verhuisden we terug naar Nederland. Ik groeide op en deed wat je hoort te doen: naar school gaan, een studie kiezen, het pad volgen. En toen deed ik wat je niet hoort te doen: ik stopte ermee.

Ik had geen idee wat ik wilde. Maar ik wist wel dat het dat niet was.

Dus deed ik wat veel verwarde twintigers doen: ik kocht een rugzak, vloog naar de andere kant van de wereld om ‘betekenis’ te vinden, en belandde ergens tussen de Australische outback en een met neonverlichting bespat strand in Thailand. Geen spijt.

Ik was niet op zoek naar iets specifieks, ik wilde gewoon weg van de routine, de verwachtingen en het gevoel vast te zitten.

Het werkte. Die reis gaf me voor het eerst echt het gevoel van vrijheid, van dingen doen op mijn eigen voorwaarden. Ik leerde dat de wereld groot en onvoorspelbaar is en dat je groeit als je je comfortzone verlaat.

Nadat mijn tussenjaar verdween (samen met de neonverf), was het tijd om iets productiefs te gaan doen. Ik schreef me in voor Kunst & Economie in Utrecht. Dat bleek een goede keuze: een mix van creativiteit, strategie en niet te veel Excel-sheets.

In mijn laatste jaar moest ik een afstudeerproject bedenken. De meeste studenten kozen voor iets theoretisch. Ik koos voor iets praktisch, onrealistisch en bijna belachelijk:

“Reis zonder geld naar de andere kant van de wereld, volledig afhankelijk van de hulp van vreemden.”

Verrassend genoeg hield niemand me tegen. Nog verrassender: het werkte.

Dat idee werd Plug Me In, een reis die 3,5 jaar duurde, door 33 landen ging en mogelijk gemaakt werd door bijna 1800 mensen die me een slaapplaats, een maaltijd of een stopcontact aanboden.

Ik reisde solo, maar ik was nooit alleen.

Na thuiskomst van mijn elektrische roadtrip werd het leven… vreemd. Burn-out, overprikkeling en een hernia.

Ik had jarenlang ja gezegd tegen elke kans die zich voordeed. Nu moest ik leren om even stil te staan, na te denken en mezelf af te vragen: wat is echt belangrijk voor mij?

Ik besefte dat ik niet wilde stoppen met reizen. Maar ik wilde het wel anders doen. Bewuster. Op mijn eigen voorwaarden. Dus in 2022 vertrok ik weer, zonder te vliegen. Ik nam de trein en de bus van Amsterdam naar Dubai.

Ik reisde langzaam, lette goed op en bewees dat je ver kunt komen zonder kerosine te verbruiken.

In 2024 stak ik de Sahara over met een ijzerertstrein in Mauritanië. Een ander soort avontuur. Een avontuur waarbij het doel niet was om indruk te maken, maar om te begrijpen.

Ik vertrok met een doel voor ogen. En ontdekte dat slow travel niet gaat om langer onderweg zijn. Het gaat om meer beleven.

Het volgende idee is al in gang gezet. En ja, het is weer een groot idee.

Je zou denken dat ik na mijn drie avonturen klaar ben om te settelen, maar dat is niet zo.

Deze avonturen hebben niet ‘iets uit mijn systeem hebben gehaald’. Ze hebben er juist iets aan toegevoegd.

Elke reis heeft nieuwe vragen opgeroepen. Oude grenzen verlegd. Nieuwe mogelijkheden geopend. En nu leidt die nieuwsgierigheid tot iets nieuws. Een uitdaging die alles met elkaar verbindt: duurzaamheid, verbinding en dingen op de moeilijke manier doen, alleen maar om te bewijzen dat ze mogelijk zijn.

Ik ben nog niet klaar om te verklappen wat het is, maar ik kan wel zeggen dat het ambitieus, onconventioneel en heel erg ‘mij’ zal zijn.

Toen ik terugkwam van mijn reis naar Australië, vroegen mensen me om mijn ervaringen te delen, bij bedrijven en op conferenties. In het begin voelde dat vreemd. Ik was gewoon een man met een auto, een camera en een heleboel verhalen over oplaadpunten in de middle of nowhere.

Maar hoe meer ik sprak, hoe meer ik me realiseerde dat ik met mijn unieke verhalen en lessen mensen kan inspireren.

Wat begon met één lezing in een kleine zaal, is uitgegroeid tot een carrière op grote podia. Ik spreek nu voor organisaties in heel Europa en daarbuiten en deel lessen over duurzaamheid, lef, verandering, verbinding en wat er gebeurt als je een idee durft te volgen dat op papier geen zin lijkt te hebben.

Dit is geen bijbaantje. Spreken is wat ik doe. Het is mijn fulltime focus, omdat ik geloof dat verhalen perspectieven kunnen veranderen, actie kunnen stimuleren en mensen kunnen herinneren aan wat ons echt raakt.

En als ik één ding heb geleerd onderweg, dan is het dit:
Mensen vergeten misschien de feiten, maar ze onthouden hoe een verhaal hen laat voelen.