Een puur en rauw avontuur
Nadat ik met een elektrische auto naar Australië was gereden en met de trein helemaal naar Azië was gereisd, richtte ik mijn blik op een nieuwe uitdaging: naar Afrika reizen zonder te vliegen.
Zo kwam ik terecht bij de Mauritaanse ijzerertstrein, ook wel bekend als de Sahara Express. Een wilde rit van 17 uur op een goederenwagon, alsof je auditie doet voor Mad Max: Sahara Edition. Natuurlijk dacht ik: “dat klinkt als mijn soort vakantie.”
Ik was gefascineerd door het ruige, ongefilterde avontuur. Het idee om in een open ijzerertstrein door een van de ruigste landschappen op aarde te reizen, was onweerstaanbaar. Ik deed wat onderzoek en ontdekte dat het verrassend eenvoudig was om daar te komen, of misschien zijn dat gewoon mijn lage verwachtingen.
De route
Ik vertrok vanuit Amsterdam en nam de Eurostar naar Parijs, gevolgd door een TGV die me naar Barcelona bracht, waar ik overnachtte.
Op de tweede dag brachten twee treinen me naar het zuiden, naar Tarifa, waar ik een veerboot naar Tanger nam. Binnen 36 uur stond ik op Afrikaanse bodem.
Vanaf Marrakesh trok ik dieper het hart van Mauritanië in, waarbij ik met bussen en minibusjes door de woestijn reisde, voordat ik uiteindelijk het startpunt van mijn glamoureuze ijzerertstreinavontuur bereikte.
De reis
Van Nederland naar Mauritanië met het openbaar vervoer
Marokko
Slechts 36 uur na mijn vertrek uit Amsterdam bevond ik me in Marokko, een geheel nieuwe wereld die wachtte om ontdekt te worden. Mijn eerste stop was Tanger, waar de onweerstaanbare charme van de stad schuilt in het doolhof van steegjes. Verdwalen voelde daar meer als een vereiste dan als een ongelukje.
Vanuit Tanger nam ik de supersnelle Frans gebouwde TGV naar Casablanca. Het online boeken van tickets was eenvoudig en de moderne treinstations verrasten me. Reizen per trein in Marokko bleek heel soepel en efficiënt te zijn. Vanuit Casablanca nam ik een lokale trein naar Marrakesh. Er wordt zelfs een nieuwe hogesnelheidslijn aangelegd, maar de huidige rit van vijf uur is al behoorlijk goed.
De Westelijke Sahara
Of Sahara Maroccain, zoals ik door een boze taxichauffeur streng werd gecorrigeerd. Het is een betwist gebied. Dit surrealistische landschap voelde alsof ik een andere dimensie binnenstapte, eindeloze uitgestrekte ruige woestijn, slechts af en toe onderbroken door glimpen van beschaving: een bescheiden tent, een vervallen politiecontrolepost of een kudde wilde kamelen.
Ik had allerlei waarschuwingen gehoord over deze regio: “Het is gevaarlijk!”, zeiden ze. De realiteit? Het enige gevaar dat ik liep, was verblind te worden door de pure schoonheid van de duinen.
De grensovergang? Laten we zeggen dat het een test was voor mijn geduld en veerkracht.
Mauritanië
Mauritanië is geen land waar je gemakkelijk aan kunt wennen. Ik kwam aan in Nouakchott, een stad die meer weg heeft van een stofstorm met verkeer. Het is chaotisch, rauw en op een vreemde manier fascinerend.
Van daaruit reisde ik landinwaarts naar Terjit, een verborgen oase waar palmbomen en koele bronnen verschijnen als een luchtspiegeling in de woestijn. Pure magie na dagen van hitte en stof.
Verderop stond Ben Amera, een van ’s werelds grootste monolieten, die uit het zand oprijst alsof hij van een andere planeet is neergestort.
Mauritanië was hard, mooi en volkomen onvergetelijk.
De ijzerertstrein
Na bussen, treinen en een wervelwind van nieuwe ervaringen was het tijd voor het hoogtepunt: een ritje met de Mauritaanse ijzerertstrein. Met een lengte van 3 km is dit een van de langste en zwaarste treinen ter wereld en iedereen kan er gratis op springen. De lokale bevolking gebruikt hem om zichzelf, goederen en zelfs kamelen te vervoeren.
Toen ik aan boord van de open wagon klom, bevond ik me plotseling op enorme hopen erts. Geen stoelen, geen beschutting, alleen jij, ijzer en de eindeloze horizon. Terwijl de trein door de Sahara rammelde, was het landschap zowel betoverend als wreed. Zandstormen raasden door de woestijn en veranderden het landschap af en toe in een ondoordringbare waas. Op andere momenten strekte het uitzicht zich eindeloos uit.
Einde van de rit
Na 17 uur en 800 km bereikte ik Nouadhibou, het eindpunt. Hier wordt het ijzererts op schepen geladen voor de volgende reis.
In de taxi naar het hotel keek ik in de spiegel en herkende ik mezelf niet meer. Ik was helemaal zwart en bedekt met erts. In mijn oren, neus, haar en overal. Een nieuwe look die ik ‘industrial chic’ noem.
Uitgeput? Absoluut. Vuil? Zeker. Gelukkig? Vreemd genoeg wel. Ik wou dat de rit langer had geduurd. Van de 17 uur was slechts 4,5 uur bij daglicht. Alsof je een kaartje koopt voor een blockbuster en vervolgens het grootste deel ervan met je ogen dicht doorbrengt.
Waarom heb ik het op deze manier gedaan?
Waarom duizenden kilometers afleggen door woestijnen, over grenzen en langs twijfelachtige busroutes… zonder te vliegen?
Waarom bovenop een trein door de Sahara rijden zonder dak, zonder zitplaats en zonder enige schaduw?
Waarom op de vloer slapen, omwegen maken langs plaatsen die de meeste mensen niet op een kaart kunnen aanwijzen, en het comfort van een simpele vlucht missen?
Omdat ik het idee wilde uitdagen dat avontuur gemak vereist.
Omdat de planeet geen behoefte heeft aan meer snellere routes, maar aan meer lange reizen met een doel.
Omdat je, als je de langzame weg neemt, dingen ziet die je nooit zou zien vanaf 800 kilometer. Je ontmoet mensen. Je verzamelt verhalen. Je herontdekt bewondering.
En misschien, heel misschien, omdat ik het leuk vind om dingen op de moeilijke manier te doen.
Was het altijd leuk? Nee.
Was het de moeite waard? Elke stoffige, zweterige, onvergetelijke seconde.
